Συμμετρική κρίση, ασύμμετρη βλακεία

Εχει αρχίσει να γίνεται βαρετό, αν όχι ενοχλητικό έως και εξοργιστικό, δεν νομίζετε; Αν είσαι σπίτι και δεν κοιμάσαι, αν δεν είσαι απορροφημένος σε δουλειές ή βυθισμένος σε ένα βιβλίο, αν δεν τηλεργάζεσαι και αν έχεις ανοιχτά για συντροφιά ή ενημέρωση (ή εξημέρωση) το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, κάθε ένα λεπτό θα βομβαρδιστείς από ένα πανομοιότυπο μήνυμα: #menoumespiti. Εντάξει, το εμπεδώσαμε αυτό, αλλά γιατί τόση επιμονή παιδιά στο #menoumespiti, την ώρα που αυτό που σας απασχολεί είναι το πώς #vgainoumeapotospiti;

Οοοοχι, θα τα φάτε όλα τα μηνύματα στη μάπα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, τα έχουμε πληρώσει άλλωστε, και τα μηνύματα του γδάρτη και τα μηνύματα του ψάλτη που θα 'λεγε κι η Αφροδίτη. Του γδάρτη λίγο πιο αυστηρά και πατερναλιστικά, του ψάλτη γλυκερά κι αγαπησιάρικα και πολύ σε στιλ #oloimazimporoumeallatipotadenmporoumexoristonskai. Πέφτει και στα καπάκια κείνο το αγαπημένο του Σαββόπουλου, «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ…», κι αρχίζουν οι συναισθηματικοί εκβιασμοί για τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ, τους ντελιβεράδες, τους εργαζόμενους στην καθαριότητα κι αναρωτιέσαι τι γίνεται, πού ζούμε, ξυπνήσαμε ξαφνικά στην Κομμούνα του Παρισιού, έξω από τα τείχη των πόλεων και τους τοίχους των σπιτιών δεν υπάρχουν στρατιές από ιούς Covid-19, αλλά τα στρατεύματα του Θιέρσου και των Πρώσων και μέσα οι Κομμουνάροι αφιερώνουν χαρούμενο χρόνο στα παιδιά τους, φροντίζουν αρρώστους, πλένουν σχολαστικά φρούτα, καθαρίζουν δρόμους, φυλάνε τον άγνωστο στρατιώτη, παραδίδουν πίτσες και πιτόγυρα. Κι εκεί που έχεις μπερδευτεί, πέφτει στο τέλος ένα «πολιτική προστασία, ελληνική δημοκρατία, κυβέρνηση», προπαντός αυτό, μην ξεχνιόμαστε, όλα είναι κυβέρνηση, λίγο ψάλτης, λίγο γδάρτης, αλλά μπορεί να είναι και λιντλ, και τζάμπο, και βασιλόπουλος, και μασούτης, και εθνική, και κοσμοτέ, και βόνταφον, πολλοί οι αποστολείς, εκατομμύρια οι αποδέκτες, αλλά ένα είναι το μήνυμα, #καθίστεστααυγάσαςμιαχαράείστεταχειρότεραέπονται.

Τώρα που η φάση εξωραϊσμού της μεγάλης καραντίνας τελειώνει μαζί με την υπομονή των ανθρώπων, των δισεκατομμυρίων που βίωσαν και μαζί και το πρώτο αληθινά παγκόσμιο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας σε συνθήκες αλληλοαποκλεισμού, τώρα που ο μήνας του μέλιτος ετοιμάζεται να δώσει τη θέση του στα χρόνια του σκατού, τα φιλανθρωπικά μηνύματα θα τα διαδεχτούν οι σφαλιάρες και το κράτος-πτωχοκομείο θα κάνει έξωση στους περισσότερους προσωρινούς ενοίκους του, καιρός να λογαριαστούμε και με τον δημοφιλέστερο μύθο της πανδημίας: η κρίση είναι συμμετρική. Λοιπόν ψάξτε προσεκτικά όλα τα κείμενα της Ε.Ε., ακούστε τον Σεντένο, τη Λαγκάρντ, την Γκεοργκίεβα, τη Μέρκελ, τη Φον ντερ Λάιεν, τον Μητσοτάκη, ακόμη και τον Αδωνι, όλοι πιπιλάνε ηδονικά την ίδια καραμέλα περί συμμετρικής κρίσης. Με την ίδια ασύμμετρη ανοησία με την οποία πριν από δύο δεκαετίες μάς εισήγαγαν στις θεωρίες για τις ασύμμετρες απειλές της τρομοκρατίας.

Σόρι, παίδες, πού ακριβώς βλέπετε τη συμμετρία; Οχι, ούτε ο Covid-19 είναι ο Κομμουνάρος των ιώσεων που πλήττει τυφλά και ακριβοδίκαια βασιλείς και στρατιώτες, αυτοκράτορες και υποτελείς, νέους και γέρους, πλούσιους και φτωχούς, ισχυρά και αδύναμα έθνη, κομμένη η πλάκα, αυτά δεν υπάρχουν. Το απλούστερο όλων, η αποκάλυψη ότι τα μισά θύματα του ιού στην Ευρώπη είναι υπέργηροι ξεχασμένοι και «αποθηκευμένοι» σε οίκους ευγηρίας, αμφίβολης υγειονομικής φροντίδας αλλά βέβαιης κοινωνικής απομόνωσης, φωτίζει το θανατηφόρο πρόσωπο της πρόνοιας του Καιάδα.

Αλλά αν αυτή η ηλικιακή ασυμμετρία του ιού μάς μπερδεύει γιατί έχει βάση βιολογική, είναι αδύνατο να μας μπερδέψει το κοινωνικό και οικονομικό αποτύπωμα της πανδημίας. Ούτε η οικονομική κρίση που πυροδοτεί ο ιός είναι συμμετρική, ούτε πολύ περισσότερο τα μέτρα και οι πολιτικές αντιμετώπισής της έχουν την παραμικρή συμμετρία. Ρίξτε μια ματιά στις προβλέψεις τού -κατά τα λοιπά αναξιόπιστου και μεροληπτικού ΔΝΤ- και θα καταλάβετε. Αλλο ανεργία 22% (Ελλάδα) και άλλο 6% (Γερμανία). Αλλο χρέος 200% (πάλι Ελλάδα) κι άλλο 60% (πάλι Γερμανία). Αλλο κρατική διάσωση των «εθνικών πρωταθλητών» (π.χ. των αεροπορικών εταιρειών) και άλλο να αφήσεις εκατομμύρια μικρομεσαίες επιχειρήσεις να γίνουν παρανάλωμα της ύφεσης. Αλλο καταρράκτες ρευστότητας για τις επιχειρήσεις κι άλλο αλλαγή όρων εργασίας εις βάρος εκατομμυρίων μισθωτών, μισές δουλειές, μισοί μισθοί, μισές συμβάσεις, καθόλου συμβάσεις, δουλειά χωρίς χώρο εργασίας, χώροι εργασίας χωρίς εργαζόμενους, εργάσιμος χώρος και χρόνος χωρίς διαστάσεις, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, η μεγάλη καραντίνα μόλις άρχισε και τα περί συμμετρικής κρίσης είναι μια ασύμμετρη βλακεία των εμπνευστών τους. Ή ποντάρουν στην ασύμμετρη δική μας ανοχή.


ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Ήταν, αλήθεια, θαυμάσια η αλλαγή που είχε φέρει στο Παρίσι η Κομμούνα! Ούτε ίχνος πια από το ακόλαστο Παρίσι της δεύτερης αυτοκρατορίας. Δεν ήταν πια το Παρίσι τόπος συνάντησης για τους Βρετανούς τσιφλικάδες, τους Ιρλανδούς άμπσεντιρς, τους Αμερικάνους πρώην δουλοχτήτες και νεόπλουτους, τους Ρώσους πρώην φεουδάρχες και τους μπογιάρους της Βλαχίας. Δεν εκθέτανε πια πτώματα στα νεκροτομεία για αναγνώριση, δε γίνονταν πια νυχτερινές διαρρήξεις και σταμάτησαν σχεδόν ολότελα οι κλοπές. Για πρώτη φορά από τις μέρες του Φλεβάρη του 1848 οι δρόμοι του Παρισιού ήτανε πάλι πραγματικά ασφαλείς, κι αυτό χωρίς κανενός είδους αστυνομία… Ηταν το Παρίσι που εργαζόταν, που σκεφτόταν, που μαχόταν, που μάτωνε, που αφοσιωμένο όπως ήταν στη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας, ξεχνούσε σχεδόν τους κανίβαλους που βρίσκονταν έξω από τις πύλες του, που ακτινοβολούσε μέσα στον ενθουσιασμό της ιστορικής του πρωτοβουλίας.

Καρλ Μάρξ, "Ο Εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία", 1871




https://kibi-blog.blogspot.com/2020/04/blog-post_26.html?fbclid=IwAR1gon9vjPOqsfgInXcurQY4zks8ktQy1q5rTF1V2LqTyvD0ahsHz2CTJNQ