Ένα κείμενο με αφορμή την πανδημία

Αμηχανία; Βλακεία μήπως; Όχι, αυτοσυντήρηση! 

Του Νικόλα Παπαδημητρίου

Θαυμάστε την ελληνική Δεξιά, που ανέλαβε να προστατέψει την ελληνική κοινωνία από την πανδημία του κορωναιού οκτώ μήνες αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Λες, «πλάκα κάνουν!», αλλά αυτοί έτσι κυβερνούν. Αντί για επιθετική πολιτική άμεσων επενδύσεων στη δημοσία υγεία, προκειμένου να περιθαλφθεί με ασφάλεια ο άρρωστος κόσμος, χωρίς να διαλυθούν οι δομές της, και να ανακοπεί το γρηγορότερο η διασπορά του ιού με μαζικά τεστ διάγνωσής του στον πληθυσμό, μαλώνει καθημερινά τον κόσμο ότι χαλάει την καραντίνα, λέγοντάς του πως, αν δεν περιοριστεί η διασπορά του ιού, αυτός θα ‘ναι ο φταίχτης. Απειλεί κιόλας ότι θ’ απαγορεύσει εντελώς την κυκλοφορία. Την ίδια ώρα αφήνει τα πράγματα όπως-όπως στην ηρωική διαχείριση του δημόσιου συστήματος υγείας από το εξοντωμένο προσωπικό του, στον «εθελοντισμό» και στις δωρεές της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μοιράζει χωρίς προσχήματα λεφτά στα μέσα μαζικής εξημέρωσης για να τη λιβανίζουν και στους ιδιώτες κλινικάρχες για να τη δοξάζουν, δίνει στ’ αφεντικά το δικαίωμα του δεσμείν και του λύειν στη σακατεμένη αγορά εργασίας, μοιράζει επιδόματα πενίας να πασχαλιάσουν οι αιφνιδιασμένοι νέοι άνεργοι της τεράστιας οικονομικής κρίσης, που ήδη μαίνεται, και υπόσχεται απλώς ολιγόμηνη αναστολή εξόφλησης χρεών.

Η συνισταμένη της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης στη δημόσια υγεία και, ταυτόχρονα, στην οικονομία από την ελληνική Δεξιά είναι από αδέξια και αμήχανη έως βλακώδης. Αλλά δεν είναι έτσι –ευτυχώς, τουλάχιστον την τρόμαξε η φρίκη της Ιταλίας και, ξέροντας την πενία πόρων του δημόσιου συστήματος υγείας, κήρυξε νωρίς τον εγκλεισμό και το ‘ριξε στην «ατομική ευθύνη». Ειδεμή ποιος μας έσωζε, αλλά και ποιος τους έσωζε…! Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πολιτική εξισορρόπησης εγχώριων και εξωχώριων επιχειρηματικών συμφερόντων (με μέριμνα να μην ακούγεται ο σκυλοκαβγάς τους και να τηρούνται τα προσχήματα και οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις), τα οποία ανέλαβε να εξυπηρετεί η ΝΔ –ορισμένα από αυτά, αναστηλώνοντάς τα– και το θλιβερό αποτέλεσμα είναι το εν λόγω θέατρο του συγκερασμού τους. Μ’ όλο που τούτο καταλήγει σε ασυναρτησία, αυτή είναι η επίσημη κρατική πολιτική!

Πελατειακή πολιτική ασκούν. Αλλά το μαράζι τους είναι ότι τώρα, λόγω υπέρτερων δεσμεύσεων μετά τη λαίλαπα των μνημονίων, πια δεν μπορούν, όπως παλιά, να την ασκούνε για πολλούς, διότι –πώς να κάνουμε;– η ψήφος των πολλών είναι που μετράει. Τους πιάνει ίλιγγος. Ξέρουν ότι η επόμενη ημέρα είναι θηλιά. Περιμένουν πρώτα να καθαρίσουμε με τον κορωνοϊό «και βλέπουμε»… (βλέπει κι ο Σαμαράς και απολαμβάνει την εκδίκηση της συγκυρίας στον Κούλη). Αν τους έλεγε κάποιος, ότι η επόμενη ημέρα θα ήταν σαν να έχει τελειώσει ένας περαστικός εφιάλτης κι όλα ζάχαρη, κι ότι εκείνοι που ορίζουν το «μεγάλο παιχνίδι» τους κλείνουν ήδη το μάτι, ευχαρίστως θα το άνοιγαν το πουγκί του Ευκλείδη! Αλλά, διάολε, τα πράγματα είναι πια τόσο ασαφή…  

Το κακό για την ελληνική Δεξιά τώρα είναι ότι η βάση του ετεροπροσδιορισμού της νιώθει να καταρρέει εσωτερικά. Σαν νικήτρια του Εμφυλίου φόρεσε τον αντικομουνισμό σταυρωτά με την εθνικοφροσύνη και την αστερόεσσα και σπίτωσε τον πατριωτισμό της μια χαρά στο διαμερισματάκι εξ αντιπαροχής. Ξεφωνημένη για τον αμερικανισμό της μετά την προδοσία της Κύπρου, με το τέλος της χούντας, αναβαπτίστηκε στην κολυμπήθρα της ευρωφροσύνης κι όλα πάλι καλά. Μέχρι που έλαβε κι άφεση αμαρτιών το ’89, με την «εθνική συμφιλίωση», για το ότι δεν έμοιασε, φερ’ ειπείν, στη γκολική Δεξιά, που είχε στο κάτω-κάτω αντιστασιακές δάφνες στο ναζισμό, ενώ αυτή «…απ’ το Ροδόλφο στο Μηνά κι απ’ τον Κοσμά στον Παύλο». Τώρα που το ευρωσύστημα πάει για Error, τι κάνει; Είναι αμήχανη! Θέλει να μοιάσει της ευρω-Δεξιάς, που ετοιμάζεται να πουσάρει το σύστημα με μπόλικη μονέδα για να τονωθεί άμεσα η ζήτηση, αλλά κωλύεται (τι θα πουν οι Γερμανοί; Πού θα τα βρω; Με τίνος τις πλάτες; Να εκτεθώ μόνη μου με νέα μνημόνια, ποιος με ξαναψηφίζει;). Και μοιάζει εντέλει, χωρίς να θέλει, στη χειρότερη όψη της αμερικανικής Δεξιάς του Τραμπ: Ενώ εκείνη μπουκώνει το σύστημα με τρισεκατομμύρια δολάρια, για τον ίδιο λόγο με τους Ευρωπαίους, η ελληνική Δεξιά κρατάει μόνο την έλλειψη διχτυού κοινωνικής μέριμνας αλά αμερικάνα και αντί επενδύσεων στην όποια επανεκκίνηση της οικονομίας λέει «θα δούμε…». Ίσως γυρέψει στην απλή αναλογική τη συνευθύνη της συγκυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, για να μη διαλυθεί στα εξ’ ων συνετέθην μεταπολεμικά το μαγαζί της.   

Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε;