Με την έμπνευση που μας δίνει η άνοδος του Παγκόσμιου Φεμινιστικού Κινήματος και την ορατότητα του ελληνικού #metoo, είναι καιρός να μιλήσουμε για τις έμφυλες ανισότητες στους χώρους εργασίας.
Η κυβέρνηση προβάλλει την κύρωση της Σύμβασης 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για την εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στον χώρο της εργασίας και η ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1158 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 20ής Ιουνίου 2019 «για την ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ζωής για τους γονείς και τους φροντιστές» επιχειρώντας να πείσει τον κόσμο της δουλειάς ότι δείχνει ευαισθησία για τα έμφυλα προβλήματα και την ανισότητα στους χώρους δουλειάς.
Η αλήθεια είναι ότι η υποκρισία και η ευελιξία κυριαρχούν στα πρώτα 53 άρθρα του ν/σ Χατζηδάκη. Κατ΄ αρχάς η προθεσμία που το ελληνικό κράτος γινόταν σύσταση να κυρώσει τη Σύμβαση 190 είχε παρέλθει αρκετούς μήνες πριν. Άλλες χώρες την είχαν κυρώσει πολύ νωρίτερα.
Δεύτερον, στα χρήσιμα άρθρα της Διεθνούς Σύμβασης 190, οι πρακτικές που προτείνονται βασίζονται, προϋποθέτουν και προβλέπουν την ύπαρξη μιας σειράς θεσμών και κατοχυρωμένων συλλογικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος, όπως η συνδικαλιστική ελευθερία και η πραγματική αναγνώριση του δικαιώματος συλλογικής διαπραγμάτευσης, συλλογικές συμβάσεις, εθνικές πολιτικές όπως αυτές που αφορούν την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία, την ισότητα και τη μη-διάκριση και την μετανάστευση, καθοδήγηση, πόρους, κατάρτιση και άλλα εργαλεία, επιθεωρητές και γιατρούς εργασίας, προστασία των εργαζομένων από ψυχοκοινωνικούς κινδύνους τα οποία, το ν/σ Χατζηδάκη καταργεί, απενεργοποιεί και περιορίζει δραματικά, στο υπόλοιπο νομοθέτημα που ακολουθεί. Ακριβώς αυτό το ν/σ είναι που μετά τα πρώτα 53 άρθρα επιχειρεί να νομοθετήσει για τη σωματική και ψυχική εξουθένωση των εργαζομένων, με το 10ωρο, με τις ατομικές αντί για συλλογικές διαπραγματεύσεις, για την αποδυνάμωση και χειραγώγηση των συνδικάτων.
Η διαρκής λιτότητα και η μεταφορά πόρων μόνο στο μεγάλο κεφάλαιο και τους πολεμικούς εξοπλισμούς δεν αφήνει χρήμα και περιθώρια για κοινωνικές, δημόσιες και δωρεάν δομές, ικανές να αποφορτίσουν τις γυναίκες από τα βάρη της ανθρώπινης φροντίδας και της κοινωνικής αναπαραγωγής, που συνειδητά το σύστημα τους φορτώνει, μετατρέποντάς τες σε πολίτες της «βοηθητικής» κατηγορίας, προφανώς όχι ισότιμες με τους υπόλοιπους που κάνουν τις «κύριες» εργασίες.
Όσο για την πολυπόθητη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής για τους γονείς και τους φροντιστές και την πολυδιαφημισμένη άδεια πατρότητας, η ίδια η ευρωπαϊκή οδηγία 2019/1158 προβλέπει πολλή ευελιξία, τηλε-εργασία και γενικά, όλοι οι παράγοντες υπόκεινται σε ρυθμίσεις «ευέλικτες»: η εργασία, η άδεια, το ωράριο, ο χώρος εργασίας, τα πάντα!
Επιπλέον, σε όσα σημεία παρέχεται δυνατότητα συγκεκριμενοποίησης διατάξεων από τα Κράτη-Μέλη, η Ελλάδα έχει επιλέξει τις χειρότερες εκδοχές.
Ράνια Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου