Εκλογές ΕΣΠΗΤ 7-10 Απριλίου 2022: Θέσεις και προτάσεις των ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΥΠΟΥ

 

Εκλογές ΕΣΠΗΤ 7-10 Απριλίου 2022

Θέσεις και προτάσεις των ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΥΠΟΥ

 

►  Για την κατάσταση στον χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ

 

Όπως όλοι γνωρίζουμε και το βιώνουμε καθημερινά, η κατάσταση (εργασιακή και όχι μόνο) στον κλάδο μας δεν έχει βελτιωθεί καθόλου από την περίοδο των μνημονίων – και από ορισμένες απόψεις έχει χειροτερέψει κιόλας. Ανεργία-υποαπασχόληση, μισθοί-αμοιβές πείνας, συστηματική παραβίαση και αυτών ακόμα των πετσοκομμένων «νόμιμων» εργασιακών δικαιωμάτων, ωράρια-λάστιχο ανάλογα με τα γούστα των εργοδοτών, δουλειά που δεν αμείβεται, ανεμπόδιστη εξάπλωση των

«μαύρων» και «γκρίζων» εργασιακών σχέσεων, οι συλλογικές συμβάσεις ανύπαρκτες. Ακόμη χειρότερα, οι συνθήκες της επιδημίας και ιδίως η τηλεργασία (και ο εξαναγκασμός σε μαύρη εργασία παρά τις «αναστολές») άνοιξαν την όρεξη των εργοδοτών για ακόμα πιο εφιαλτικά εργασιακά «μοντέλα».

Τα τελευταία 10-12 χρόνια έχει διαμορφωθεί μια νέα «τάξη» νέων εργαζομένων οι οποίοι εργάζονται και αμείβονται υπό το καθεστώς των μνημονίων και της κρίσης. Η συμμετοχή τους στα σωματεία είναι ανύπαρκτη, μια και τα σωματεία δεν έχουν κάνει καμιά προσπάθεια να τους προσεγγίσουν. Εργαζόμενοι των 500 ευρώ, χωρίς δικαιώματα και με τον φόβο της απόλυσης, δεν υποστηρίζονται από κανέναν συνδικαλιστικό φορέα.

Εμείς οι Εργάτες Τύπου λέμε:

–       Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς ισχυρά, διεκδικητικά, ανεξάρτητα από κράτος και εργοδότες σωματεία. Μόνο το ενιαίο Συνδικάτο Τύπου, για όλους τους εργαζόμενους του Τύπου και των ΜΜΕ, όλων των ειδικοτήτων, μπορεί να δημιουργήσει μια νέα δυναμική και δύναμη διεκδίκησης στον χώρο μας.

–    Όχι στην τηλεργασία! Είναι ο θάνατος της συλλογικότητας και της ταξικής συνείδησης, ανοίγει τον δρόμο για μετατροπή μας σε «ανεξάρτητους συνεργάτες», καταστρέφει κάθε διάκριση εργασιακού και προσωπικού χρόνου, και είναι λάθος και από δημοσιογραφική-επαγγελματική σκοπιά.

–      Όχι στη «μαύρη» και «ελαστική» εργασία, την ετεροαπασχόληση ή την απασχόληση σε πολλαπλά καθήκοντα λόγω έλλειψης του αναγκαίου προσωπικού. Απαιτούμε σταθερά και ανθρώπινα ωράρια, μισθούς για να ζούμε από αυτούς και όχι χαρτζιλίκια. Να επαναφέρουμε τις συλλογικές συμβάσεις στο κέντρο των διεκδικήσεών μας.

 

►  Για τον νόμο Χατζηδάκη

 

Ο νόμος Χατζηδάκη, που ψηφίστηκε μέσα στην πανδημία (Ιούνιος 2021), δεν είναι απλώς ένας ακόμη αντεργατικός νόμος μιας ακραία αντεργατικής-νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης. Είναι μια συνολική αντιμεταρρύθμιση εις βάρος του κόσμου της εργασίας αλλά και εις βάρος της δημοκρατίας. Με τον νόμο αυτό, μεταξύ άλλων: α) απαξιώνονται περαιτέρω οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, β) άνοιξε ο δρόμος για να καταργηθεί το 5ήμερο-8ωρο και να μετατραπεί το ωράριο εργασίας σε ζήτημα ατομικής διαπραγμάτευσης (στην οποία όλοι ξέρουμε ποιος είναι το ισχυρό μέρος), γ)

τέθηκαν νέοι απαράδεκτοι περιορισμοί στο δικαίωμα της απεργίας (ηλεκτρονική ψηφοφορία, προσωπικό ασφαλείας, υποχρεωτική διαμεσολάβηση, απαγόρευση περιφρούρησης της απεργίας κ.ά.) και, το χειρότερο, δ) ξαναγυρίζουμε στο μετεμφυλιακό καθεστώς της άμεσης επέμβασης του κράτους στα σωματεία των εργαζομένων. Το τελευταίο υλοποιείται κυρίως μέσω των υποχρεωτικών ηλεκτρονικών διαδικασιών και ψηφοφοριών, που ολοφάνερα αποσκοπούν στο να στερήσουν τα σωματεία από τον σημαντικότερο πόρο τους, που είναι η ζωντανή και ενεργητική συμμετοχή των μελών τους. Υλοποιείται, όμως, εξίσου και με τον θεσμοποιημένο ηλεκτρονικό χαφιεδισμό, αφού το κράτος θα μπορεί πλέον να έχει άμεση πρόσβαση στα –ψηφιοποιημένα– μητρώα μελών, πρακτικά ΔΣ, ταμειακά δεδομένα κ.λπ.

Εμείς οι Εργάτες Τύπου λέμε:

–   Καμιά ανοχή, καμιά υποταγή στη νεοφιλελεύθερη εργασιακή αντιμεταρρύθμιση. Να ακυρωθεί στην πράξη/να καταργηθεί ο νόμος Χατζηδάκη. Επείγει η πλατύτερη δυνατή ενότητα του κόσμου της εργασίας και όλων των εργατικών σωματείων για να ξηλώσουμε αυτόν τον νόμο.

–    Οργανωμένη και συντονισμένη απειθαρχία στον νόμο. Καμιά υλοποίηση των διατάξεων του νόμου που αφορούν ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και παράδοση στο κράτος ψηφιοποιημένων στοιχείων των σωματείων. Το ρίσκο για τα σωματεία από την απειθαρχία είναι σαφώς μικρότερο από τη σίγουρη αυτοκατάργησή τους ως συμμετοχικών και διεκδικητικών οργανώσεων των εργαζομένων.

 

►  Για τις έμφυλες ανισότητες στον χώρο εργασίας

 

Με την έμπνευση που μας δίνει η άνοδος του παγκόσμιου φεμινιστικού κινήματος και την ορατότητα του ελληνικού #metoo, είναι καιρός να μιλήσουμε για τις έμφυλες ανισότητες στους χώρους εργασίας.

Ο νόμος Χατζηδάκη χρησιμοποίησε προσχηματικά και βαθιά υποκριτικά την κύρωση της Σύμβασης 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για την εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στους χώρους δουλειάς, ως ένδειξη «ευαισθησίας» στα έμφυλα προβλήματα. Υλοποιείται με την έκδοση υπουργικών αποφάσεων που αναθέτουν τα ζητήματα της παρενόχλησης και της βίας στην εργοδοσία και την πολιτική μάρκετινγκ των ιδιωτικών εταιρειών και στον νέο θεσμό του «Συμβούλου Ακεραιότητας» στο δημόσιο.

Για εμάς το παράδειγμα είναι το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ). Που διαχειρίστηκε με σεβασμό και διαφάνεια έναν τεράστιο όγκο καταγγελιών. Τα σωματεία μας θα πρέπει να είναι εκείνος ο ακέραιος, ασφαλής χώρος να διαχειριστεί έμφυλες καταγγελίες και ανισότητες. Παράλληλα, θα πρέπει να ασχοληθούμε και με τη γυναικεία υποστελέχωση στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, που επιτείνει το πρόβλημα.

–  Να βάλουμε στις διεκδικήσεις μας τις μισθολογικές/ιεραρχικές ανισότητες και τις παροχές κοινωνικής φροντίδας ώστε να διευκολύνεται η συμμετοχή των γυναικών σε κάθε συλλογική και εργασιακή διαδικασία.

–    Η ανεργία, η επισφάλεια, η μαύρη εργασία, η ζωή-λάστιχο κτυπά κυρίως το γυναικείο εργατικό δυναμικό.

–   Το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ίση Μεταχείριση κατατάσσει την Ελλάδα στις χειρότερες θέσεις και αυτό πρέπει να το αλλάξουμε.

 

►  Για την εσωτερική ζωή της ΕΣΠΗΤ και τον πολιτισμό

 

Εμείς οι Εργάτες Τύπου, όλο το διάστημα που συμμετείχαμε στο ΔΣ της ΕΣΠΗΤ καταθέταμε προτάσεις και πιέζαμε ώστε η ΕΣΠΗΤ να αρχίσει να δραστηριοποιείται και στον χώρο του πολιτισμού. Ως προνομιακό πεδίο θεωρήσαμε τον χώρο του βιβλίου, καθώς μεταξύ των μελών μας συγκαταλέγεται πληθώρα συγγραφέων με έργο που απλώνεται από το δοκίμιο και την έρευνα ως το μυθιστόρημα και την ποίηση.

Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε την εποχή που η Αθήνα έγινε Παγκόσμια Πρωτεύουσα του Βιβλίου· μετά από δική μας πίεση και προτάσεις έγινε μια απόπειρα, χωρίς όμως να δοθεί η αναγκαία προσοχή ώστε να συμμετέχουμε. Το «έργο» επαναλήφθηκε πολλές φορές, με προτάσεις για τις οποίες ακούγαμε επαίνους, αλλά όταν πηγαίναμε στο «διά ταύτα» δεν γινόταν τίποτα…

Το ίδιο συνέβη και με τις προτάσεις μας για εκδηλώσεις (π.χ. συναυλίες-θεατρικές παραστάσεις) που όχι μόνο θα συνέβαλαν στην επαφή μεταξύ των μελών μας αλλά θα μπορούσαν να αποτελέσουν και μια πηγή εσόδων για το σωματείο μας.

Παράλληλα προτείναμε να καθιερωθεί μέρα συνάντησης των μελών μας, σε μηνιαία βάση, σε κάποιον συγκεκριμένο χώρο, ώστε να ξέρει κανείς ότι όποτε πηγαίνει θα μπορεί εκεί να συναντά συναδέλφους.

Δυστυχώς, πλην της συνεργασίας με το Πάντειο και της οικονομικής στήριξης κάποιων έργων συναδέλφων (βιβλίων-ντοκιμαντέρ) δεν έγινε τίποτε άλλο στον χώρο του πολιτισμού.

Στη δύσκολη εποχή που περνάμε μας χρειάζονται και το ψωμί –που η τιμή του έχει φτάσει στον ουρανό– και τα τριαντάφυλλα. Η ΕΣΠΗΤ πρέπει επιτέλους να αναδείξει και ένα πρόσωπο πολιτισμού:

–  Με προβολή των καλλιτεχνικών έργων συναδέλφων

–  Με τη διοργάνωση εκδηλώσεων και τη συμμετοχή σε εκθέσεις βιβλίου

–  Με συζητήσεις και ημερίδες

–   Με τη συμφωνία για παρακολούθηση θεατρικών έργων και μουσικών συναυλιών, επισκέψεων σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους σε μηνιαία βάση:

►  Οι Εργάτες Τύπου προτείνουν καθιέρωση της «Μέρας της ΕΣΠΗΤ»

Π.χ., κάθε τελευταία Κυριακή του μήνα διοργάνωση μιας ομαδικής συμμετοχής σε ξενάγηση, κινηματογραφική προβολή, θεατρική παράσταση, μουσική εκδήλωση κ.λπ. Αυτό θα βοηθούσε και στην αλληλογνωριμία, αλλά θα βοηθούσε και να απολαύσουμε δράσεις πολιτισμού με πιο οικονομικό τρόπο.

 

►  Για τον πόλεμο και την επίπτωσή του στον χώρο μας

 

Καταγγέλλοντας το ιμπεριαλιστικό παίγνιο ανακατανομής κλίμακος της γεωπολιτικής και οικονομικής ισχύος στον πλανήτη, που βυθίζει στο πένθος και την απελπισία της προσφυγιάς τους λαούς, εμείς οι Εργάτες Τύπου λέμε όχι στον πόλεμο, κυρίως τώρα, που ο κυρίαρχος συστημικός λόγος, ερεθισμένος από το αίμα του ουκρανικού λαού και έμπλεος αδρεναλίνης, αξιώνει δηλώσεις νομιμοφροσύνης στον φύσει εγκληματικό ευρωατλαντισμό. Και καταγγέλλουμε την αθλιότητα της ελληνικής Δεξιάς, που ως μη

όφειλε πρωτοστάτησε στις αποστολές όπλων στην Ουκρανία, δηλώντας την προτίμησή της για τους θανάτους Ρώσων από τις διασώσεις Ουκρανών, την ώρα που το ΝΑΤΟ φέρεται αποφασισμένο να καταπνίξει μέχρι του τελευταίου Ουκρανού τις αξιώσεις ισχύος της ρωσικής ολιγαρχίας και οι Τούρκοι ιέρακες προεξάρχουν στην κονίστρα των «διπλωματικών λύσεων», χωνεύοντας μακάρια σε αμερικανονατοϊκή θέα τη Βόρεια Κύπρο εδώ και μισό αιώνα.

Αισθανόμαστε βαθιά   ντροπή   για   πολλές   από   τις   έντυπες   και   ηλεκτρονικές

«υπογραφές» του κλάδου, που έχουν αναλάβει –υποτίθεται στο όνομα της ειρήνης και της δημοκρατίας– το φιλονατοϊκό «μασάζ» της κοινής γνώμης, προκειμένου να δεχτεί ακόμα μια φορά ως αναπότρεπτη την κοινωνική δυστυχία, την αρχόμενη επισιτιστική κρίση κι ίσως τον γενικευμένο πόλεμο αύριο, ενόσω οι εγχώριοι και διεθνείς ολιγάρχες του πλούτου κερδοσκοπούν ασύδοτα.

Αισθανόμαστε βαθιά   προσβεβλημένοι   όταν   ο   κριτικός   έλεγχος   υφίσταται   το

«πουτινόμετρο» των προθέσεών του, που το κρατούν λογής αστέρες του εγχώριου πνευματικού «σελεμπριταριού», εμπνευσμένοι από τον μακαρθικό μανιχαϊσμό της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας, λογοκρίνοντας την ενημέρωση, την κίνηση των ιδεών, τις παρακαταθήκες της τέχνης.

Μαζί με τη μυρωδιά του αίματος στις ημέρες μας αναδύεται εντονότερη η παραλυτική μπόχα της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και του πολιτικού κρετινισμού. Το αυγό του φιδιού σπάει ακόμα μια φορά μπροστά στα μάτια μας.

–    Εμείς οι Εργάτες Τύπου απευθύνουμε θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό σε κάθε ελεύθερο κι ανυπότακτο πνεύμα στον κλάδο, που αρνείται να σκέφτεται τη συμμετοχή καθεμιάς ή καθενός μας στην παραγωγή του δημοσιογραφικού προϊόντος ως μέρος της βαθιάς και γενικευμένης κρίσης.

–   Για εμάς τους Εργάτες Τύπου είναι αδιανόητο πλέον η συνδικαλιστική δράση να εξαντλείται σ’ έναν κακέκτυπο συντεχνιακό αυτισμό, που δε βλέπει πέρα από τη μύτη του, ενόσω καθαυτό το αντικείμενο της δουλειάς μας εξευτελίζεται σε βαθμό αποφοράς.

 

ergatestypou@gmail.com     ergatestypou.blogspot.com fb: Εργάτες Τύπου