"...Τα Διοικητικά Συμβούλια των Ενώσεων χαιρετίζουν τις ενέργειες των Ελλήνων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Δημοκρατίας, της Ελιάς καθώς και ανεξάρτητων, οι οποίοι έχουν ήδη καταθέσει ερωτήματα προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με το πόρισμα της EUROSTAT για τον ΕΔΟΕΑΠ, με βάση την πρόταση της ΕΣΗΕΑ. Υπενθυμίζεται ότι η EUROSTAT εξέφρασε τη γνώμη ότι ο φορέας επικουρικής σύνταξης, υγείας και πρόνοιας των εργαζομένων στα ελληνικά ΜΜΕ (ΕΔΟΕΑΠ), θα πρέπει να ταξινομηθεί στη Γενική Κυβέρνηση..."
(...Από ανακοίνωση των Ενώσεων Συντακτών -καλό θα ήταν όταν υπογράφεται κάτι από το ΔΣ της ΕΣΠΗΤ να το γνωρίζουν όλα τα μέλη του ΔΣ της ΕΣΠΗΤ... )
Δεν αμφισβητούμε τις καλές προθέσεις των εν λόγω ευρωβουλευτών, που παρενέβησαν υπέρ του ΕΔΟΕΑΠ και κατά του γνωστού πορίσματος της Eurostat, όμως... οι ευρωβουλετές αυτοί ανήκουν στα κόμματα εκείνα που έχουν ψηφίσει Μνημόνια.
Μνημόνια τα οποία επέβαλαν ένα συγκεκριμένο καθεστώς για όλο το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, χωρίς εξαιρέσεις. Ένα καθεστώς το οποίο δεν αφήνει χώρο για μη-μνημονιακές "οάσεις" εντός του. Το πρόβλημα δεν το έχουμε με τους εν λόγω ευρωβουλευτές, που προσπαθούν να βοηθήσουν στο να διασωθεί ο εκ νέου απειλούμενος ΕΔΟΕΑΠ.
Το πρόβλημα είναι τα ΨΕΜΑΤΑ και οι ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ με τις οποίες "τάισαν" συστηματικά τους εργαζόμενους του κλάδου οι διοικήσεις των Ενώσεων.
Ένα από τα δύο συμβαίνει: ή έλεγαν συνειδητά ψέματα όταν διαβεβαίωναν ότι ο ΕΔΟΕΑΠ είναι βιώσιμος, ότι οι εργοδότες συναινούν, ότι η κυβέρνηση δεσμεύεται, ότι η τρόικα δεν θα τον αγγίξει κ.λπ. κ.λπ. ή είναι εντελώς ανόητοι και δεν συνειδητοποίησαν ότι η διαπραγμάτευση ήταν στον αέρα! Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, είναι ακατάλληλοι να ηγούνται των σωματείων τους.
ΥΓ. Και για να μη μας κατηγορήσουν κάποιοι καλοθελητάδες και... για μοιρολάτρες.
Ο ΕΔΟΕΑΠ μπορούσε όντως να σωθεί, πρώτ' απ' όλα με αγώνα των ήδη ασφαλισμένων του, με απαίτηση κάλυψης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους από το κράτος. Στον αγώνα αυτό έπρεπε όλα τα σωματεία του Τύπου και των ΜΜΕ να είμαστε αλληλέγγυοι και να συνδράμουμε με όλα τα μέσα.
Επίσης, ασφαλώς και χρειαζόταν διαπραγμάτευση με το κράτος και τους εργοδότες. Η διαπραγμάτευση αυτή, όμως, θα έπρεπε να ξεκινήσει όχι από αυταπάτες περί 2% κ.λπ. αλλά από πραγματικές εργοδοτικές εγγυήσεις για τη βιωσιμότητα του ταμείου (δηλαδή, θέσεις εργασίας, μισθοί και συλλογικές συμβάσεις).
Και αυτό που μας αφορά ως ΕΣΠΗΤ: τα μέλη της ΕΣΠΗΤ και σύρθηκαν στο νέο ταμείο χωρίς να ερωτηθούν και διασπάστηκαν (σε μισθωτούς-συνταξιούχους-"μπλοκάκηδες") και εξαπατήθηκαν ως προς τη βιωσιμότητα του "νέου" ταμείου! Τριπλό το έγκλημα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου